Eyyy şapşik Âdem kızı,
Kendini hep bedeninden ibaret gören!
Düşündün mü hiç derinden,
“Dünyaya gelişin neden?”
Sordun mu kendine hiç
“Nesin sen?”
Aynaya baktığında gördüğün,
Sadece bir beden…
Girince toprak altına, ne kalacak ki, o bedenden?
“İç gözler”i açılmamışların dediklerine bakma sen!
Onların sadece “dışa bakan gözler”i var,
Sadece kaba maddeyi görür onlar!
Derin derin düşün ve artık anla ki,
Seni sen yapan;
Ne takılmış adın, ne cebindeki kimlik kartın,
Ne aynada gördüğün şapşik suretin,
Ne kaşın, ne gözün, ne bedensel güzelliğin, ne bedensel özelliklerin,
Ne ailen, ne soyun,
Ne mesleki konumun, ne mevkin, ne sahip olduğun dünyevi ilişkiler,
Ne oturduğun konut, ne de maddi servetinin miktarı be güzellik…
Seni sen yapan;
Erdemlerin, idrâkin, vicdanın, bilgin, yeteneklerin,
Sorumluluk ve hizmet anlayışın, yüce duyguların…
Seni sen yapan;
Yaptığın iyilikler, yardımlar, fedakarlıklar, diğerkamlıklar,
Vazifeler, işler, eserler be şapşiğim…
Ey ezelden beri var olan şapşik ve ebediyen var olacak varlık!
İşte, bu evrendeki ebedi hayatın boyunca evrensel kimliğini
Bunlar oluşturacak…
Hala yorulmadın mı kabule geçmeyi reddetmekten,
İzin ver Gün doğsun, o ışınlar benliklerini örtsün. Alçalsın gönlün, yalnızca bırak. Yeryüzünde alçalan gönüller, gökyüzünde yükselir der bilgeler. O ışınlarla gelen başka ışınlar var, başka gökyüzü var özüne dokunan. Gökyüzü bir gelecek değil, o, zamansız ve mekânsız olan. Evvel ve ahir, zahir ve batın, alfa ve omega, başlangıç ve bitiş, gurbet ve sıla, dert ve derman olan.
Hepsi bir olur, Öz’ün konuştuğu zaman. Hadi geç kalma randevuna!…
