İnsanlar gördüm ekmek ekmek diye alacalı her şafağa ev sahipliği yapan, bir kuru
ekmek alabilmek için gecesini gündüzüne katan, çalışmadan bir gün bile geçirme
lüksü olmayan.
İnsanlar gördüm çocuklarına bir hayat verebilmek için ömürlerinin her anını harcayan,
geriye dönüp baktıklarında ise hiçbir şeyleri olmayan.
Çocuklar gördüm hayatın hoyratlığından nasiplerini daha şimdiden alan, omuzlarına
bırakılmış yüklerle kamburlaşan. Bebekler gördüm bir oyuncakları bile olmayan,
annelerinin endişeli gözlerinden hayata bakan. Yaşlı insanlar gördüm alınlarının
çizgilerine doluşmuş yalnızlıklarından başka kimseleri olmayan.
Çok insan gördüm hayatın ağırlığından belleri bükülen, gözlerinin feri tarafından terk
edilen. Çok insan gördüm boş gözlerle bakıp yaşadığını sanan.
Gördüm zahir olmayan gözlerle, dünyanın yalnızca mermerden yapılan
mezarlıklardan ibaret olmadığını. Gördüm insanların bir hiç uğruna yaşamaya
çalışarak takvim yapraklarını çürüttüğünü. Gördüm insanların koyunlarını değil
aslında hep kendilerini güttüklerini. Gördüm insanların kalplerinde yanan korku
ateşlerinin aşikâr sıcaklığını. Gördüm evlerin ocaklarında pişen mutsuzlukların
karışımını. Gördüm gençliğin bir serap gibi insanı yanılgıların beşiğine düşürdüğünü.
Gördüm aklın başa gelince ömrün de tükendiğini. Gördüm insanın insana duyduğu
hasreti, bir kelimenin sıcaklığını dahi fellik fellik aradığını. Gördüm insanın kaskatı
bedenlerinin altında gizlenen yardım arayışlarını.
Ve gördüm tüm farklılıklara ve uzaklıklara rağmen birbirimizden başka kimsemiz
olmadığını. Gördüm birbirimizin gölgelerine dahi ihtiyaç duyduğumuzu. Gördüm
hayatın müşterekliğinin her zerresini. Gördüm hayattaki ıstırabımızın tek sebebinin
aramızdaki ayrılıktan ileri geldiğini. Gördüm ve bildim ki artık birleşmenin vakti..
Rümeysa Dağdeviren
