Senden başka kimse hayatını rezil edemez! Şimdi bu makalenin cevabını ilk cümlede
verdim ki her zaman başkalarında bir şey arayan arkadaşlar bu cevapla elbette
tatmin olmayacaklar ve okumadan çıkacaklar.
Daha önceki makalelerimi okuduysanız bu yazıların bir dizi olduğunu görürsünüz…
Yani plansız, programsız, bugün de kendimi böyle hissediyorum… Aman da aman…
Şimdi de bunu yazayım… diye bir şey bende yok.
İnsan doğası ve realitenin algılanması makalelerini şimdi bir araya getirelim.
Öncelikle kendi hayatımı ben rezil ediyorum sonucuna varana kadar… Ya hepimizi
Allah yarattı, tüm rezillik ve kepazeliği de O’nun yüzünden çekiyoruz, batsın bu
dünyaaaaa!.. Dı nı nım… Bitsiin bu dünyaaa!.. Da na nam… derseniz son derece
haklı sayarım sizi. Bizi biz yaratmadık ki abi!.. Başlarım dünyanıza!.. Doğru ve sizinle
hemfikirim. Ama suçu Allah’a da atsak, başkasına da atsak gerçekleri değiştirmiyor…
Bunun için bile bir şarkı var: Allaaaaaaaaaahım neydi günahııııııııııııııım… Günahım
neydi Allah’ım?
Şimdi hayatımızın sonuna kadar bu soruları sorarak yaşayabilir sonra da ölebiliriz ama
madem burada yaşıyoruz ve insanoğluna baktığımız zaman pek mutlu olmadığını görüyoruz o
zaman “hoop” diyerek dizginlere birkaç dakika asılıp durum değerlendirmesi yapalım…
Geçen makalelerin bu konuya yönelik özeti: İnsan doğası kendisini mutlulukla
doldurmaya yönelik işleyen bir programla çalışır ve bu yüzden sadece kendi
menfaatine yönelik, ister bilinçli ister bilinçsiz (genelde bilinçsizce), hesap yaparak
kararlar alır ve bu yüzden kendinden başkasını sevmez çünkü bu doğa içerisinde
sevmesi mümkün değildir ve arzusunu tatmin etse bile aldığı haz arzuyu iptal ettiği
için kendisini bir sonraki an yine boş hisseder ve başka bir arzunun peşinde koşar ve
70 yaşında “Nasıl bu hayat böyle film gibi geçti?” der ve …. ÖLÜR!
Sonuç: ‘Hayatımızı rezil etmek sadece bir kişinin elinde sonucuna buradan gelebiliriz.
Kişi kendi hayatının sorumluluğunu almadığı sürece küçük bir çocuk gibi el âlemi
suçlar. Ancak bu hiçbir çözüm getirmez. Yani dünyadaki tüm insanları suçlasanız bile
kimin umurunda ki?’
Yani kim ipler seni hocam? Sen kimsin? Başına bir şeyler geldiği zaman “Neden
benim başıma geliyor?” diye sorarsın emmeeee…. Neden senin başına gelmesin ki?
Ne ayrıcalığın var? Ne özelliğin var ki el âlemden, sana ayrıcalıklı davranılsın?
Elbette sadece son derece saf ve az gelişmiş bir insan kendisini istisnai bir varlık
olarak görebilir.
Dolayısıyla bir durum değerlendirmesi yapmak gerekir. Öncelikle hayatımızı düzene
sokmak istiyorsak şöyle bir yaratılışın akışını incelemek ve görmek lazım.
Allaaaaaaaaaaah… şimdi yine “Mutlu yani bize eşekler, maymunlar, kedi, köpek ve
kuşlardan mı bahsedeceksin?.. Offfffff offf” diyebilirsiniz.
Elbette bahsedeceğim, bu dünyada hayvanlar gibi olamadık gitti!
Bir de el âleme sen hayvansın diye küfrederler… Şahsen iltifat
olarak görmek lazım… Bir hayvan başka bir hayvanı durduk
yere öldürmüyor, tecavüz etmiyor, eşekler cennetine gitmek için
eyerine dinamit koyup, “hiiiiiiii!” diye bağırarak çitin karşısında ki
ineklerin arasına dalıp kendini havaya uçurmuyor… Ya da
ormanda bir goril gidip de dişi genç gorile saldırıp “Ohş yavrum!
Ben el âleme bu tür şeyler yapmayın diyorum ama sen aldırma
ben yaparım!” diyerekten dalmıyor… Bir dala çekilip, damardan
uyuşturucu alıp, “Şu lanet dünyadan biraz olsun kendimi
koparayım…” diye uğraşmıyor! Salak değil çünkü…
Elbette hayvanları örnek vereceğim, bir hayvan kadar olamadık ki…! Bizim
problemimiz şu: Burada kabak gibi yaratıldık ve ortada fol yok yumurta yok… Yani
Allah’ı da göremiyoruz ki soralım “Abi söyler misin, aklından ne geçiyordu bizi
yaratırken? Hadi be canım abim bir anlatıver be! Kulun kölen olam!”
Elbette bizi yarattıysa bir bildiği vardır… Hele hele bu kadar ahenk içinde işleyen bir
tabiat kurduysa ve kendisini de göstermiyorsa vardır bir bildiği… Ama bu kadar ahenk
içinde işleyen doğada şu insanı bu kadar yamuk yaratmanın ne alemi vardı be
abicim?
İşte soru bu… Aslında gözlem de bu… Yani tüm yaratılış gayet ahenk içinde işliyor…
İnsan denilen hasta ruhlu hayvan hariç… OK, burada bir duralım… Tüm yaratılış
içerisinde tek problem insan gibi gözüküyor… Harika, OK! Ve bize de neden
yaratıldığımızı söyleyen birisi etrafta yok… O da OK! Ama bize tümüyle ahenk içinde
işleyen bir sistem kabak gibi örnek olarak sunulmuş!!!Alo!!! Bilmem anlatabildim mi?
Doğadaki mevcut prensiplere bir bakalım… Hayvanlar var olmak için ihtiyaçlarının
fazlasını almazlar… hayvanlar sadece karınlarını mecburiyetten dolayı doyurmak için
başka hayvanları avlarlar ya da bölge ve ailelerini korumak için bir başka hayvanla
kavga ederler, ya da nesillerini devam ettirmek için aralarında en güçlü olanlar
çekişirler ki (bu genelde ölümcül değildir) nesle güçlü genler aktarılsın.
İnsana bir bakalım… Her zaman ihtiyacı neyse bin katını ve hatta daha fazlasını ister
(Sonu yok, hıyar dur demesini bilmiyor…), bu yüzden istediklerini (yani seks, para,
şan şöhret, itibar, kontrol ve bilgi gibi megolamanyaklıkları için) elde etmek için diğer
insanları sömürmek, öldürmek, kandırmak, tecavüz etmek, keleğe getirmek, ayağını
kaydırmak, arkadan bıçaklamak ya da bıçaklatmak gibi (İnsan öldürme metotları tarih
boyunca en çok geliştirdiğimiz şey bu arada…) eylemleri aklından geçirip, planlayıp sonra da uygulamaktadır.
Hal böyleyken ıstırap çekiyor olmanız, hayatınızın rezillik ve kepazelik içerisinde
olması sizi şaşırtmasın. Şimdi bazı vatandaşlar şöyle diyecek “Yahu kardeşim ben
öyle değilim ki! Öldürmem kandırmam, tecavüz etmem, hayatıma ve işime bakarım
zaten imanım gevremiş hayatın içinden çıkacağız diye… Töbe töbe!
Fesüphannallah!..” Doğru söylüyorsun, birçok kişi böyle değil. Ama şunu bir
değerlendirelim bazen öyle olaylar oluyor ki; içimizde öyle şeyler birden patlak
veriyor, diyoruz ki kendi kendimize “Şu herifi alıp bir bardak suda boğuveresim
geliyor!”. Ya da kaç kere “Ya, şunu da yapmasak iyi olurdu ama oluverdi işte!”
diyoruz… Bunları içimizde olan niteliklerin farkında bile olmadan diyoruz… İşin aslı
kötüyüz… Hastalığın farkına varmaya ‘şifanın yarısı’ denir.
Eğer kişi kendi içinde ortaya çıkan nitelikleri dizginlemez ve kendi iyiliğinin aslında
toplumun iyiliğine bağlı olduğunu idrak edip buna göre davranışlarını değiştirmeye
yönelmezse çok daha ıstırap çekecektir… Burası kesin!
Bu yüzden rezil olan hayatı mutluluğa çevirmek de kişinin elinde olan bir şey… Birçok
bilimsel makale de ahengin insanoğlunun birbirini düşünüp, sayıp herkese ihtiyacının
sağlanmasına yönelik bir sistem kurularak elde edilmesi gerektiğini
belirtmekte…Dünyada birçok ülkede ayaklanmalar ve protestolar var… Bizler
toplumsal ahengi oluşturmak için kişisel değişime yönelmezsek dünyanın işleyiş
programı toplumsal kargaşalar ve şiddetlerle bizlere ıstırap getirerek değişime
zorlayacaktır…
Sizlerde benim kadar iyi bilirsiniz… Bir işi yapmanın iki yolu vardır: Ya paşa paşa ya
da dayakla…
Ben hayatın tokatlarının insanoğlunu öyle ya da böyle bir amaca doğru götürdüğü
kanaatindeyim… Ama bunu öyle ya da böyle ıstırap çekerek yapmaya karşıyım…
Çünkü hayat gerçekten insana çok acımasız olabilir kişi dengeyi bulmakta tembellik
ederse… Elbette hayatın tekmelerini de adam olana kadar yiyecektir!
Mutlu Meydan
